Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus

Historia Zgromadzenia

Około połowy XIX wieku, młody Wacław, dziś znany jako bł. Honorat Koźmiński oddał swoje życie na służbę Chrystusowi, „Miłości, która nie jest kochana”, stając się synem św. Franciszka z Asyżu. O. Honorat, wsłuchując się nieustannie w głos Pana, czytał znaki czasu i w nich odnajdywał wolę Bożą. W trudnej sytuacji naszego narodu (utrata niepodległości, zabory) założył wiele zgromadzeń zakonnych, które niosły pomoc ludziom najbiedniejszym, odrzuconym przez świat. Jednym z nich jest niehabitowe Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus pod opieką Maryi Panny Wspomożenia Wiernych, założone w 1887 r. Jego powstanie i charakter ściśle wiążą się z kasatą zakonów w zaborze rosyjskim, po upadku powstania styczniowego.

Siostry Imienia Jezus naśladują ciche i ukryte życie eucharystyczne, które Pan upodobał sobie, zamieszkując wśród ludzi w sposób sakramentalny.

Współzałożycielką Zgromadzenia jest Sługa Boża Franciszka Maria Witkowska. Mając dwadzieścia jeden lat, na polecenie bł. Honorata zorganizowała życie i działalność rodzącego się zgromadzenia.

Na początku istnienia siostry prowadziły apostolską działalność wśród rękodzielniczek, zmierzając do religijnego i moralnego odrodzenia tej grupy społecznej. Przybliżały im Jezusa i ukazywały wartość pracy, pełnionej w duchu ewangelicznym. Rodzina zakonna szybko i dynamicznie rozwijała się, zakładając szkoły, internaty, przedszkola, domy dziecka.

Dziś również siostry wszędzie i na wszelkie sposoby, pragną nieść Imię Jezus na krańce świata, służyć każdemu spotkanemu człowiekowi i mówić: JEZUS CIĘ KOCHA! A czynią to poprzez świadectwo swojego życia, modlitwę, pokutę, pracę w szkolnictwie – prowadząc także własne ośrodki – szkoły, przedszkola
o charakterze katolickim, posługę chorym – praca w szpitalach, pracując także przy parafiach jako organistki, zakrystianki lub kancelistki. Podejmują pracę misyjną na różnych kontynentach świata.
Siostry pragną pomóc współczesnemu człowiekowi, zagubionemu w zgiełku i hałasie, na nowo odnaleźć Chrystusa – Jedynego Pana i Zbawcę.

Siostry w Szaflarach

Zgromadzenie przybyło na Podhale przed 75 laty, tj. w 1949 roku, na zaproszenie ówczesnego proboszcza Parafii Szaflary – księdza Aleksandra Rajdy. Siostry podjęły prace przy parafii w charakterze: katechetki, zakrystianki, organistki i pielęgniarki środowiskowej. Mieszkańcy Szaflar przyjęli siostry z wielką życzliwością, a ponieważ nie miałyśmy swojego domu, użyczyli nam miejsca u siebie i przez kilka pierwszych lat nasze siostry mieszkały u „gazdów”.

Świadectwo życia i praca sióstr zaowocowały propozycją księdza proboszcza, by na terenie parafialnym Zgromadzenie podjęło się budowy własnego domu.

W tych trudnych powojennych czasach okresu stalinowskiego było to możliwe jedynie dzięki wielkiej życzliwości i wielorakiej pomocy mieszkańców Szaflar. Siostry nasze podejmowały pracę z pełnym poświęceniem i zaangażowaniem. Katechizowały nie tylko na miejscu w Szaflarach, ale dowożone były także końmi przez górali i latem i zimą, bo innej komunikacji nie było, do punktów katechetycznych i prywatnych mieszkań w Bańskiej, Leśnicy, Maruszynie, w Skrzypnem i Zaskalu.

Opiekowały się także ministrantami, bielankami, scholą. Troszczyły się o szaty liturgiczne, wystrój ołtarzy, przygotowanie dekoracji kościoła na różne uroczystości parafialne: okolicznościowe i związane z Rokiem Liturgicznym. Pomagały miejscowym kapłanom w kancelarii, bibliotece parafialnej i w pracy charytatywnej, nasilonej zwłaszcza w okresie stanu wojennego. Przez wiele lat siostry pracowały również w kuchni i prowadziły gospodarstwo na plebanii.

Tradycją naszego domu zakonnego w Szaflarach, od początku jego istnienia, była praca jednej z sióstr w charakterze pielęgniarki środowiskowej. Ośrodek Zdrowia w Szaflarach powstał później, więc ta forma pomocy medycznej była bardzo potrzebna. Oprócz tego siostry niosły chorym i potrzebującym pomoc duchową – służyły radą i ewangelizowały swoim świadectwem życia w środowisku. To właśnie nasza siostra pielęgniarka, do dziś wspominana przez starszych mieszkańców Szaflar, śp. siostra Jadwiga Zbilska, zapoczątkowała w parafii poradnictwo rodzinne i poprzez nie uratowała życie wielu dzieciom. Działające później w parafii poradnictwo rodzinne wzięło swój impuls od pracujących w nim
z poświęceniem sióstr pielęgniarek.

Siostry nasze, zgodnie z hasłem Zgromadzenia: „Na większa chwałę Boga w Eucharystii ukrytego”, włączyły się w życie parafialne i służyły ludowi Podhala na miarę swoich sił i możliwości. Współpraca z kapłanami w parafii układała się dobrze, a parafianie darzyli siostry życzliwością i zaufaniem.

Znakiem błogosławieństwa Bożego dla pracy sióstr jest 11 powołań, które Pan Jezus wezwał z tej ziemi do naszego Zgromadzenia. Część z nich już odeszła do Pana. Wspomniane siostry pracowały i pracują, zgodnie z naszym charyzmatem, w różnych środowiskach nie tylko w Polsce. Dwie z nich przebywały na misjach: w Afryce, w Namibii, gdzie od 1987 r. nasze Zgromadzenie prowadzi placówkę misyjną, i w Kanadzie, gdzie pracujemy głównie wśród Polonii.

Tak zwany „biały domek” sióstr otwierał swe skromne podwoje dla młodzieży oazowej i ministrantów, przybywających tu z kapłanami współpracującymi ze Zgromadzeniem, by wzmocnić siły do dalszej pracy dla dobra Kościoła i Ojczyzny. Takim gościem w domu sióstr bywał m.in. błogosławiony Ks. Jerzy Popiełuszko, który przyjeżdżał tutaj ze studentami medycyny. Buty i kijki narciarskie, które pozostawił u nas, przekazało Zgromadzenie w połowie lat 90. XX w. do Muzeum przy Parafii Św. Stanisława Kostki w Warszawie na Żoliborzu.

Dom zakonny w Szaflarach przez lata służył Zgromadzeniu jako miejsce wypoczynku dla sióstr i ich rodzin oraz do celów formacyjnych – tu odbywały się przez długi czas coroczne rekolekcje, letni miesięczny juniorat sióstr o ślubach czasowych, renowacje dla dla sióstr z dłuższym stażem życia zakonnego.

Za wszelkie dobro pomnożone przez posługę sióstr w czasie 75 lat ich pobytu w Szaflarach niech będzie uwielbione Najświętsze Imię Jezus.

Wszystkim parafianom, a zwłaszcza mieszkańcom Szaflar, za życzliwość i wieloraką pomoc okazywaną naszym siostrom niech Pan Bóg wynagrodzi swoją łaską i błogosławieństwem.

Pragniemy nadal, na miarę naszych możliwości, rozsławiać Imię Jezus na tej pięknej podhalańskiej ziemi i służyć Ludowi Bożemu z pełnym oddaniem. Zapraszamy w nasze szeregi dziewczęta, które czują w sercu głos Bożego wezwania i pragną z odwagą pójść w nieznane,
z ufnością oddając się Jezusowi Chrystusowi.

Więcej informacji o Zgromadzeniu można uzyskać na stronie http://www.marylki.pl, lub kontaktując się z siostrami w Szaflarach ul. Pod Górą 6.

 1,829 Wyświetlenie,  1 Dzisiaj